viernes, 16 de octubre de 2009

Sostenibilidad 2



Procuro vivir. Y si acierto expongo mi vergüenza de vivir en un reposo en el que pensar puede considerarse hasta un lujo. Si como pescado hoy sé que me lo habrán traído, que unos pescadores se habrán enredado en el Atlántico, que un barco habrá atracado en el puerto, que un trailer habrá venido hasta aquí, y de aquí al mercado, y del mercado a mi plato. Sé que ellos son sostenibles y se sostienen. Sostenibles de verdad. Decir sostenibles de pacotilla y alguien sentirse herido. Amplío mi decir y en mi decir siento. En mi hacer puede que acabe contradicha. ¿Y quién no? Por eso la vergüenza. Ellos, en un hilo y cebo, aseguraban un pez, tres o cuatro a lo sumo. Y yo, en un plato en el que procuro no pensar. Pensar me irrita. No siempre. Y aún así, procuro vivir.



Melodía e letra: Guadi Galego

O mar ns conta lendas de peixes e sereas bailando eu o mar sentín quererte máis, bailando eu o mar sentín quererte máis.
Mira como vai o mar, comenza a mirar historias que non conta non podo máis que escoitar, mira e comenzarán historias de mar aquilo que vai ven non podo máis que ollar.